Król Polski, któremu zawdzięczamy tegoroczną, 700-letnią rocznicę nadania praw miejskich. To on, 15 sierpnia 1317 r., nadał Lublinowi akt lokacyjny. Dzięki Łokietkowi wytyczono nowe granice miasta, a Lublin stał się istotnym punktem na europejskiej mapie gospodarczej i kulturowej. Łokietek zadbał także o dobrobyt mieszkańców, zwalniając ich na 20 lat z podatków, a na zawsze – z płacenia ceł. Upamiętniliśmy go obchodząc 600-lecie Lublina i nazywając jego imieniem plac położony w samym sercu miasta.
Król Polski w latach 1320–1333[2], książę na Kujawach Brzeskich i Dobrzyniu 1267–1275 (pod opieką matki), udzielne rządy razem z braćmi 1275–1288, książę brzeski i sieradzki 1288–1300, książę sandomierski 1289–1292, 1292–1300 lennik Wacława II, regent w księstwie dobrzyńskim 1293–1295, książę łęczycki 1294–1300, książę wielkopolski i pomorski 1296–1300, na wygnaniu w latach 1300–1304, od 1304 w Wiślicy, od 1305 ponownie w Sandomierzu, Sieradzu, Łęczycy i Brześciu, od 1306 w Krakowie i zwierzchnictwo nad księstwami: inowrocławskim i dobrzyńskim, 1306–1308/1309 na Pomorzu, od 1314 w Wielkopolsce, od 1327 zamiana Sieradza i Łęczycy na Inowrocław i Dobrzyń[3], w 1329 utrata ziemi dobrzyńskiej[4], w 1332 utrata Kujaw[5]. Był ojcem Kazimierza III Wielkiego.
Do najważniejszych osiągnięć Władysława Łokietka na drodze do tronu królewskiego należało stłumienie buntów mieszczan wywołanych przez krakowskiego wójta Alberta oraz poznańskiego Przemka, a także umiejętnie prowadzona działalność dyplomatyczna. Był pierwszym władcą Polski koronowanym w Krakowie – w katedrze wawelskiej, przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Janisława[6].